زمان تقریبی مطالعه: 4 دقیقه
 

زرارة بن اعین (دائرةالمعارف‌مؤلفان‌اسلامی)





ابوالحسن عبدربه بن اعین شیبانی زراره۱۵۰ق)، مشهور به زرارة بن اعین، محدث مشهور و موثق شیعه، قاری، کلامی، فقیه، شاعر، مفسر، ادیب و از بزرگان اصحاب امام باقر، امام صادق و امام کاظم (علیهم‌السّلام) در قرن دوم هجری قمری بود.


۱ - معرفی اجمالی



ابوالحسن (ابوعلی) عبدربه بن اعین بن سُنسُن شیبانی کوفی زراره، اهل کوفه و پدرش اعین بن سنسن برده رومی بود و از موالی فرزندان عبدالله بن عمرو محسوب می‌شد. او از بزرگان اصحاب امام باقر، امام صادق و امام کاظم (علیهم‌السّلام) به شمار می‌رفت و از امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) روایت می‌کند. افرادی چون ابن بکیر، هشام بن سالم، علی بن عطیّه و ابوالصباح از وی روایت نموده‌اند.

۲ - دیدگاه علما



ابن ندیم می‌گوید که زراره در زمینه فقه و کلام از بزرگ‌ترین رجال شیعه می‌باشد. نجاشی او را این‌گونه توصیف می‌کند که او در روزگار خود، بزرگ و پیش گام اصحاب ما در قرائت، قرآن، فقه، کلام، شعر و ادبیات بود. وی ضمن دارا بودن فضل و ایمان، در گفتار و نقل حدیث صادق بود.
ابوغالب زراری می‌گوید که زراره اهل بحث و مناظره بود و هیچ‌کسی به پای او نمی‌رسید، تنها عبادت بود که او را از سخن باز می‌داشت و بسیاری از متکلمان شیعه شاگرد وی هستند.
کشّی وی را از حواریان امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) می‌داند و نیز می‌گوید که همه فقهای امامیه بر تصدیق گروهی از اصحاب امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) اجماع دارند و سر تعظیم در برابر فقاهت آنان فرود آورده‌اند و آنان شش نفرند که فقیه‌ترین آنها، زرارة بن اعین می‌باشد.
امام صادق (علیه‌السّلام) از او ستایش‌ها و تمجیدهای فراوان نموده و فرموده است که اگر زراره نبود، احادیث پدرم از بین می‌رفت. ناگفته نماند که روایاتی از امام صادق (علیه‌السّلام) در نکوهش و مذمت زراره وارد شده که جنبه سیاسی دارد و فقط برای حفظ جان زراره بوده است.

۳ - تألیفات



زراره دارای مصنفاتی بوده است مانند کتاب العهود و الاستطاعة و الجبر.

۴ - وفات



وی در هفتاد یا نود سالگی در سال ۱۴۸ یا ۱۵۰ق بدرود حیات گفت.

۵ - پانویس


 
۱. شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۲۰۱.    
۲. شیخ طوسی، الفهرست، ص۷۴.    
۳. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۱۷۵.    
۴. برقی، احمد بن محمد، رجال البرقی، ص۱۴.    
۵. برقی، احمد بن محمد، رجال البرقی، ص۱۶.    
۶. برقی، احمد بن محمد، رجال البرقی، ص۴۷.    
۷. شیخ کلینی، الکافی، ج۶، ص۱۵۹.    
۸. کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، ص۱۳۳-۱۳۴.    
۹. ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۲، ص۴۷۳.    
۱۰. ابن ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۲۷۲.    
۱۱. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۱۷۵.    
۱۲. زراری، احمد بن محمد، رسالة ابی غالب الزراری، ص۱۳۶.    
۱۳. کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، ص۱۰.    
۱۴. کشی، محمد بن عمر، اختیار معرفة الرجال، ص۲۳۸.    
۱۵. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۸، ص۲۲۹.    
۱۶. حلی، حسن بن علی، رجال ابن داوود، ص۹۶.    
۱۷. تستری، محمدتقی، قاموس الرجال، ج۴، ص۴۲۷۴۳۵.    
۱۸. شیخ طوسی، الفهرست، ص۷۵.    
۱۹. ابن شهر آشوب، محمد بن علی، معالم العلماء، ص۵۳.    
۲۰. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ص۱۷۵.    
۲۱. زراری، احمد بن محمد، رسالة ابی غالب الزراری، ص۱۳۶.    
۲۲. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۷، ص۴۶.    
۲۳. شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۲۰۱.    


۶ - منبع



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۵۰۳-۵۰۴، برگرفته از مقاله «عبدربه زراره».






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.